فیبروم رحم چیست و چگونه درمان می شود؟
Wiki Article
فیبروم‌های رحمی، که به‌عنوان میوما یا لیومیوما نیز شناخته می‌شوند، رشد‌هایی هستند که از بافت عضلانی رحم نشأت می‌گیرند و می‌توانند در داخل یا اطراف دیواره‌های رحمی توسعه یابند. این رشد‌ها بیشتر اوقات خوش‌خیم بوده و به ندرت به سرطان تبدیل می‌شوند. نشانه‌هایی نظیر خونریزی‌های غیرعادی و فراوان در دوران قاعدگی، احساس درد در ناحیه پایین کمر و شکم، و ناراحتی‌هایی در زمان برقراری روابط جنسی می‌توانند از وجود فیبروم‌ها حکایت کنند.
در مواقعی که فیبروم‌ها به اندازه‌ای رشد کنند که موجب بروز علائم شدید شوند، ممکن است نیاز به درمان پزشکی پیدا کنند. درمان‌های متداول شامل داروهایی برای کاهش اندازه فیبروم‌ها و کنترل خونریزی، و در مواردی که لازم باشد، جراحی برای برداشتن فیبروم‌ها می‌باشد. اکثر زنانی که با این شرایط مواجه می‌شوند، ممکن است هیچگونه علامتی را تجربه نکنند و در نتیجه، نیازی به درمان فوری نداشته باشند. با این حال، در صورتی که علائمی مانند خونریزی‌های شدید ماهانه، درد مزمن کمر، احساس فشار در لگن، یا مشکلاتی در دوران بارداری تجربه می‌کنید، مراجعه به یک متخصص زنان و زایمان برای ارزیابی و درمان مناسب توصیه می‌شود. این اقدام می‌تواند به شما کمک کند تا با درک بهتری از وضعیت خود، تصمیم‌گیری‌های آگاهانه‌تری داشته باشید.
فیبروم رحم چیست؟
فیبروم‌های رحمی (Uterine Fibroids)، توده‌هایی غیرسرطانی هستند که از عضلات و بافت‌های همبندی که دیواره‌ی رحم را می‌سازند، نشأت می‌گیرند. این توده‌ها معمولاً خطر سرطانی ندارند. رحم، که بخش مرکزی دستگاه تولیدمثل زنانه است، شبیه به یک گلابی واژگون شده در ناحیه لگن قرار دارد و اندازه‌ی آن معمولاً به اندازه‌ی یک میوه لیمو است، که در آن جنین در طول دوران بارداری رشد می‌کند.
فیبروم‌ها می‌توانند به صورت تک‌توده یا در قالب خوشه‌هایی با اندازه‌های متفاوت ظاهر شوند. این خوشه‌ها ممکن است کوچکتر از یک میلی‌متر باشند یا به قطری بیش از ۲۰ سانتی‌متر برسند، برخی حتی به اندازه‌ی یک هندوانه بزرگ می‌شوند. فیبروم‌ها می‌توانند در داخل دیواره‌ی رحم، درون حفره‌ی رحمی یا بر روی سطح خارجی رحم رشد کنند و از نظر اندازه، تعداد و موقعیت متغیر هستند.
علائم ناشی از فیبروم‌های رحمی می‌توانند بسیار متفاوت باشند و هر زنی ممکن است تجربه‌ای منحصر به فرد از آن داشته باشد. برنامه‌ی درمانی برای فیبروم‌ها باید بر اساس علائم خاص هر فرد تنظیم شود. مهم است که تفاوت‌های بین فیبروم‌های رحمی و پولیپ‌های رحمی را درک کنیم، زیرا این دو شرایط متفاوت هستند.
عکس فیبروم رحم چه شکلی است؟
تصویری از فیبروم‌های رحمی می‌تواند به شما کمک کند تا با این توده‌ها آشنا شوید. اگرچه فیبروم‌ها به طور معمول با چشم غیرمسلح قابل مشاهده نیستند، مگر اینکه از رحم خارج شده و به صورت مستقیم مشاهده شوند، اما می‌توان آنها را در تصاویر سونوگرافی مشاهده کرد.
علائم فیبروم رحم چیست؟
علائم فیبروم‌های رحمی به تعداد، اندازه و موقعیت تومورها بستگی دارد. به عنوان مثال، فیبروم‌های زیرمخاطی می‌توانند باعث خونریزی‌های شدید قاعدگی و مشکلات بارداری شوند. اگر تومور بسیار کوچک باشد یا در دوران یائسگی قرار داشته باشید، ممکن است هیچ علامتی نداشته باشید. فیبروم‌ها ممکن است در طول یائسگی کوچک شوند، زیرا سطح هورمون‌های استروژن و پروژسترون که رشد فیبروم‌ها را تحریک می‌کنند، کاهش می‌یابد.
علائم و نشانه‌های فیبروم رحم:
- خونریزی‌های شدید قاعدگی
- درد لگنی
- درد زیر شکم
- قاعدگی‌های دردناک
- تکرر ادرار
- درد هنگام رابطه جنسی
- دوره‌های قاعدگی طولانی‌تر از حد معمول
- احساس فشار یا پری در زیر شکم
- تورم یا بزرگ شدن شکم و ناراحتی در رکتوم
فیبروم‌های رحمی ممکن است مشکلاتی ایجاد کنند، اما به ندرت منجر به درد حاد یا مرگ می‌شوند. بیماری‌هایی مانند سرطان پستان، سرطان تخمدان و مشکلات باروری نیز می‌توانند علائمی مشابه با فیبروم‌های رحمی داشته باشند، بنابراین برای تشخیص دقیق باید به یک متخصص زنان مراجعه کرد. بر اساس اطلاعات منتشر شده توسط mayoclinic؛ اگر تومور بسیار کوچک باشد یا در دوران یائسگی باشید، ممکن است هیچ علامتی نداشته باشید.
علائم فیبروم رحم بدخیم چیست؟ (علائم فیبروم سرطانی)
این تومورها در اغلب موارد، حدود ۱۰۰ درصد، خوش‌خیم ارزیابی می‌شوند و به ندرت به سرطان تبدیل می‌گردند. نشانه‌هایی که این فیبروم‌ها ایجاد می‌کنند، معمولاً با آنچه پیش‌تر ذکر شده، یکسان است. بنابراین، ما با مواردی از فیبروم‌های بدخیم مواجه نیستیم و تنها تفاوت در اندازه فیبروم‌هاست که می‌تواند شدت علائم را تشدید کند.
در صورت مشاهده نشانه‌های فیبروم‌های رحمی و تخمدانی، چه زمانی و به کدام پزشک باید مراجعه نمود؟
اگر شما هر یک از نشانه‌های زیر را تجربه کنید، باید به یک متخصص زنان و زایمان مراجعه نمایید:
- احساس درد مداوم در ناحیه لگن
- دشواری در تخلیه کامل مثانه
- عدم توانایی در کنترل دقیق جریان ادرار
- دوره‌های قاعدگی بسیار سنگین و همراه با درد شدید
- احساس وجود یک توده در ناحیه شکمی
علت به وجود آمدن فیبروم‌های رحمی چیست؟
در حالی که ما در جستجوی دانستن هویت و نشانه‌های فیبروم‌های رحمی هستیم، مهم است که بدانیم چه عواملی منجر به شکل‌گیری آنها می‌شود! علت اصلی پیدایش فیبروم‌های رحمی هنوز به طور کامل شناخته شده نیست، اما پژوهشگران بر این باورند که ارتباط نزدیکی بین سطوح هورمون استروژن فرد و رشد این تومورها وجود دارد. در دوران باروری، سطوح هورمون‌های استروژن و پروژسترون در بدن بالا میرود. در زمان‌هایی که سطح استروژن افزایش می‌یابد، مانند دوران بارداری، فیبروم‌ها نیز متورم می‌شوند. در مقابل، کاهش سطوح استروژن می‌تواند به کوچک شدن فیبروم‌ها منجر شود، که این امر معمولاً در دوران یائسگی رخ می‌دهد. علاوه بر این، استفاده از برخی داروها مانند آگونیست‌ها یا آنتاگونیست‌های آزادکننده گنادوتروپین نیز می‌تواند در کاهش اندازه این تومورها مؤثر باشد. به طور کلی، عوامل زیر نیز می‌توانند در تشکیل فیبروم‌های رحمی دخیل باشند:
۱. ژنتیک و تأثیر آن بر شکل‌گیری فیبروم‌های رحمی:
ژنتیک همواره به عنوان یکی از عوامل اصلی در بروز بیماری‌ها در افراد مختلف شناخته شده است. این بدان معناست که اگر افرادی در خانواده شما، مانند مادر یا خواهر، به فیبروم‌های رحمی مبتلا بوده‌اند، احتمال دارد که شما نیز مستعد ابتلا به این بیماری باشید. فیبروم‌ها حاوی اطلاعات ژنتیکی هستند که با سلول‌های عضلانی معمولی رحم تفاوت دارند، به این معنی که اگر شما مستعد این بیماری باشید، سلول‌های عضلانی رحم شما ممکن است دچار تغییرات ژنتیکی شوند.
۲. عوامل رشد و تأثیر آنها بر فیبروم‌ها:
برخی از مواد که به بدن در حفظ بافت‌ها کمک می‌کنند، مانند فاکتور رشد شبه انسولین، امکان دارد در بروز فیبروم‌های رحمی نقش داشته باشند.
۳. ماتریکس خارج سلولی (ECM)
ماتریکس خارج سلولی، که به اختصار ECM نامیده می‌شود، یک مجموعه پیچیده از ماکرومولکول‌ها است که در فضای بین سلول‌ها قرار دارد و نقش حیاتی در اتصال سلول‌ها به یکدیگر دارد، به گونه‌ای که به مانند چسبی عمل می‌کند که آجرها را در کنار هم نگه می‌دارد. مطالعات علمی اخیر بیانگر این واقعیت هستند که میزان ECM در فیبروم‌های رحمی به مراتب بالاتر از حالت عادی است. این ماتریکس نه تنها محل ذخیره‌سازی فاکتورهای رشد است، بلکه در ایجاد تغییرات مهم بیولوژیکی درون سلول‌ها نیز نقش دارد.
چه کسانی در معرض خطر ابتلا به فیبروم هستند؟
افرادی که بیشتر در معرض خطر ابتلا به فیبروم‌های رحمی قرار دارند، شامل گروه‌های زیر می‌باشند:
- زنانی که دارای اضافه وزن یا چاقی هستند.
- زنانی که تجربه بارداری نداشته‌اند، به ویژه آن‌هایی که فرزندان کمتری دارند.
- زنانی که دوره‌های قاعدگی آنها در سنین پایین‌تری آغاز شده است.
- زنانی که دیرتر وارد دوران یائسگی می‌شوند.
- افرادی که سابقه خانوادگی ابتلا به فیبروم را دارند.
- کسانی که با کمبود ویتامین D مواجه هستند.
- افرادی که مصرف بالایی از گوشت قرمز دارند.
- افرادی که در رژیم غذایی خود کمبود مصرف سبزیجات سبز، میوه‌ها و لبنیات را تجربه می‌کنند.
- افرادی که الکل و آبجو مصرف می‌کنند.
- نژاد و قومیت نیز می‌تواند در این زمینه تأثیرگذار باشد، به طوری که زنان سیاه‌پوست بیشتر از سایر نژادها مستعد ابتلا به فیبروم‌های رحمی هستند.
چگونگی تشخیص فیبروم
برای تشخیص فیبروم‌های رحمی، متخصص زنان از مجموعه‌ای از روش‌های تشخیصی استفاده می‌کند که عبارتند از:
- سونوگرافی: این روش با استفاده از امواج صوتی فرکانس بالا، تصاویر دقیقی از رحم را ارائه می‌دهد و به پزشک این امکان را می‌دهد که ساختارهای داخلی و فیبروم‌های موجود را مشاهده کند. سونوگرافی ترانس‌واژینال می‌تواند تصاویری واضح‌تر از رحم فراهم آورد.
- ام آر آی لگن: این آزمایش تصویربرداری پیشرفته، تصاویری با جزئیات بالا از رحم، تخمدان‌ها و سایر اندام‌های لگنی را تولید می‌کند.
- هیستروسکوپی: در این روش، پزشک با استفاده از یک دستگاه کوچک مجهز به دوربین، داخل رحم را مورد بررسی قرار می‌دهد و در صورت نیاز، نمونه‌برداری بافتی (بیوپسی) انجام می‌دهد.
- لاپاراسکوپی: این تکنیک به پزشک اجازه می‌دهد تا با قرار دادن یک لوله نورانی از طریق یک برش کوچک در شکم، به بررسی بیرونی رحم و ساختارهای اطراف آن بپردازد.
- هیستروسونوگرافی: این روش که به سونوگرافی انفوزیون نمکی نیز معروف است، با استفاده از آب نمک استریل، حفره رحم را گسترش می‌دهد تا تصاویر دقیق‌تری از فیبروم‌ها به دست آید.
- هیستروسالپنگوگرافی: این آزمایش با استفاده از رنگ‌آمیزی، حفره رحم و لوله‌های فالوپ را در تصاویر رادیوگرافی برجسته می‌کند و در صورت نگرانی از ناباروری، توسط پزشک توصیه می‌شود. این روش می‌تواند وضعیت لوله‌های فالوپ و برخی از فیبروم‌ها را مشخص کند.
درمان فیبروم رحم چیست؟ (فیبروم رحم چگونه از بین میرود)
درمان‌های متنوعی برای فیبروم‌های رحمی وجود دارد که بسته به اندازه و علائم آنها، متفاوت است. اغلب فیبروم‌ها به دلیل کوچک بودن نیازی به درمان فوری ندارند و ممکن است با گذر زمان به تدریج کوچک شده و از بین بروند. در صورتی که فیبروم‌ها بزرگ و موجب اختلال در کیفیت زندگی فرد شوند، پزشکان ممکن است درمان‌های دارویی یا جراحی را پیشنهاد دهند.
۱. گزینه‌های دارویی برای کاهش فیبروم‌های رحمی:
داروهایی که بر تنظیم سطوح هورمونی تأثیر می‌گذارند، می‌توانند در کاهش اندازه فیبروم‌ها مؤثر باشند. به عنوان نمونه، آگونیست‌های گنادوتروپین-رها کننده هورمون (GnRH) مثل لوپرولید (لوپرون)، می‌توانند با کاهش سطوح استروژن و پروژسترون، منجر به توقف قاعدگی و کوچک شدن فیبروم‌ها شوند. آنتاگونیست‌های GnRH نیز با مهار تولید هورمون‌های محرک فولیکول (FSH) و لوتئین‌کننده (LH)، به کوچک شدن فیبروم‌ها کمک می‌کنند. داروهایی مانند گانیرلیکس استات و ستررولیکس استات از این دسته هستند. داروهای دیگری نیز وجود دارند که می‌توانند به کنترل خونریزی و درد ناشی از قاعدگی کمک کنند، اما در کوچک کردن یا از بین بردن فیبروم‌ها تأثیری ندارند. برای کاهش علائم، می‌توان از داروهای زیر استفاده کرد:
- دستگاه داخل رحمی هورمونی (IUD) که هورمون پروژسترون را آزاد می‌کند.
- داروهای ضدالتهابی بدون نسخه مانند ایبوپروفن.
- قرص‌های ضد بارداری.
- ویتاگنوس.
۲. درمان‌های غیرتهاجمی یا کم تهاجمی:
روش‌های جدید و کم تهاجمی مانند جراحی اولتراسوند متمرکز (FUS) نیز وجود دارد که در آن بیمار در داخل دستگاه MRI قرار می‌گیرد تا پزشکان بتوانند تصویر دقیقی از رحم بیمار را مشاهده کنند. امواج صوتی با فرکانس بالا به سمت فیبروم‌ها هدایت شده و آنها را از بین می‌برند. روش‌های دیگری مانند میولیز که با استفاده از حرارت، جریان الکتریکی یا لیزر فیبروم‌ها را کوچک می‌کنند و کرایومیولیز که فیبروم‌ها را منجمد می‌کند، نیز وجود دارند. فرسایش آندومتر نیز یکی دیگر از روش‌های درمانی است که با استفاده از حرارت، جریان الکتریکی، آب گرم یا سرمای شدید، پوشش داخلی رحم را از بین می‌برد. آمبولیزاسیون شریان رحمی نیز یک گزینه غیرجراحی است که در آن ذرات ریزی به داخل رحم تزریق می‌شوند تا جریان خون به فیبروم‌ها قطع شود.
۳. درمان‌های جراحی:
در صورتی که درمان‌های دارویی و روش‌های کم تهاجمی مؤثر نباشند، جراحی ممکن است ضروری باشد. جراحی میومکتومی برای برداشتن فیبروم‌های بزرگ یا متعدد انجام می‌شود. میومکتومی شکمی با ایجاد برش بزرگ در شکم برای دسترسی به رحم و برداشتن فیبروم‌ها انجام می‌شود، اما می‌توان آن را به صورت لاپاراسکوپی نیز انجام داد که در آن از چند برش کوچک برای ورود ابزار جراحی و دوربین استفاده می‌شود. پس از جراحی، احتمال بازگشت فیبروم‌ها وجود دارد. در موارد شدیدتر، هیسترکتومی که در آن رحم به طور کامل برداشته می‌شود، ممکن است توصیه شود. این روش، که اغلب برای درمان سرطان رحم مانند سارکوم رحم و سرطان آندومتر استفاده می‌شود، تنها راه حل دائمی برای فیبروم‌های رحمی است و به معنای عدم امکان بارداری در آینده است.
عمل فیبروم رحم با لیزر
با استفاده از تکنیک‌های نوین جراحی، امکان برداشتن فیبروم‌های رحمی با دقت بالا و آسیب کمتر به بافت‌های اطراف فراهم شده‌است. این روش، که از لیزر به‌عنوان ابزار اصلی استفاده می‌کند، اجازه می‌دهد تا با دقتی بی‌نظیر، فیبروم‌ها را هدف قرار دهیم و آنها را از بدن خارج کنیم. تماشای ویدئوهایی از این نوع عمل‌ها، می‌تواند درک عمیق‌تری از فرآیند و مزایای آن به شما بدهد.
مراقبت بعد از عمل فیبروم رحم
در دوره نقاهت پس از عمل جراحی فیبروم رحمی، میزان مراقبت‌های لازم به نوع و حجم جراحی انجام‌شده بستگی دارد. در صورتی که عمل جراحی با استفاده از لیزر انجام شده‌باشد، معمولاً دوره بهبودی کوتاه‌تر و ساده‌تر است و نیاز به بستری طولانی‌مدت در بیمارستان نخواهد بود. با این حال، در مواردی که جراحی‌های گسترده‌تری مانند هیسترکتومی صورت گرفته‌باشد، زمان بیشتری برای استراحت و بازیابی نیاز است و باید از بلند کردن اجسام سنگین برای مدتی خودداری کرد.
تیم درمانی فیبروم رحمی متشکل از چه دکترهایی است؟
گروه پزشکی متخصص در درمان فیبروم رحمی معمولاً شامل متخصصانی است که در تشخیص و درمان اختلالات زنانه تبحر دارند. در صورت بروز نشانه‌هایی از فیبروم رحمی، مراجعه به ماما یا متخصص زنان و زایمان توصیه می‌شود. این متخصصان می‌توانند با انجام آزمایش‌ها و بررسی‌های دقیق، بهترین روش درمانی را برای شما تعیین کنند.
درمان خانگی فیبروم رحمی چیست؟
در خصوص درمان‌های خانگی فیبروم رحمی، انواع روش‌های مراقبتی و تغییرات در سبک زندگی وجود دارد که می‌توانند به کاهش علائم و بهبود وضعیت کمک کنند. با این حال، باید توجه داشت که این درمان‌ها نباید جایگزین مشاوره و تجویزهای پزشکی شوند و در صورت استفاده از هرگونه روش درمانی، مشورت با متخصص زنان و زایمان ضروری است.
۱. استفاده از داروهای گیاهی در درمان فیبروم رحمی
بر اساس مطالعات انجام‌شده، برخی از داروهای گیاهی خاصیت درمانی قابل‌توجهی در رفع فیبروم‌های رحمی دارند. در اینجا به بررسی چند نمونه از این داروهای گیاهی می‌پردازیم:
استفاده از خاکشیر به‌عنوان ملین:
خاکشیر، که به‌عنوان یک ملین ملایم شناخته می‌شود، می‌تواند در کاهش یبوست ناشی از فیبروم‌ها مفید باشد. این داروی گیاهی را می‌توان به‌صورت مخلوط با آب یا آب میوه مصرف کرد.
نقش چای سبز:
چای سبز، که حاوی فلاوانول‌های آنتی‌اکسیدانی است، می‌تواند به کاهش استرس اکسیداتیو و جلوگیری از آسیب‌های سلولی کمک کند.
فواید رسوراترول:
رسوراترول، که در شرایط خاص توسط گیاهان تولید می‌شود، در مواد doctor-yab.ir غذایی مانند زغال‌اخته، توت، تمشک و انگور یافت می‌شود و خواص درمانی دارد.
بسیاری از فیبروم‌ها به‌اندازه‌ای کوچک هستند که نیازی به درمان فوری ندارند و ممکن است با گذشت زمان به‌طور طبیعی برطرف شوند. با این وجود، در صورتی که فیبروم‌ها به‌اندازه‌ای بزرگ شوند که بر کیفیت زندگی تأثیر منفی بگذارند، ممکن است نیاز به اقدامات درمانی پزشکی و جراحی باشد.
خواص زردچوبه و کورکومین:
کورکومین، که به‌عنوان یکی از ترکیبات فعال زردچوبه شناخته می‌شود، دارای خواص آنتی‌اکسیدانی، ضدالتهابی و ضدباکتریایی است و می‌تواند در درمان فیبروم‌ها مؤثر باشد.
گیاه پنج انگشت
گیاه چستبری، که به عنوان پنج‌انگشت نیز شناخته می‌شود، در درمان خونریزی‌های فراوان دوران قاعدگی، پریودهای دردآور و دیگر نشانه‌های مرتبط کاربرد دارد. این گیاه در حفظ توازن هورمونی نقش مؤثری ایفا می‌کند.
برگ سنا و روغن کرچک
برگ سنا و روغن کرچک، هر دو به عنوان درمان‌های طبیعی برای یبوست شناخته شده‌اند. برگ سنا را می‌توان به آب یا آبمیوه افزود و به عنوان ملین به کار برد. روغن کرچک نیز به عنوان یک مکمل گیاهی می‌تواند در مواقع نیاز برای رفع یبوست مورد استفاده قرار گیرد.
در زمینه درمان فیبروم‌های رحمی، گاهی اوقات به روش‌های درمانی خانگی متوسل می‌شویم. این روش‌ها بیشتر زمانی کاربرد دارند که فرد در آستانه یائسگی قرار دارد و می‌تواند فیبروم‌ها را بدون دخالت پزشکی رها کند تا با کاهش تدریجی هورمون‌های زنانه، بهبود یابند.
درمان فیبروم با دارچین
دارچین، به عنوان یک ماده طبیعی، می‌تواند مقاومت به انسولین را در زنان مبتلا به فیبروم‌های رحمی کاهش دهد و به کنترل خونریزی‌های شدید قاعدگی کمک کند، به ویژه در کسانی که از آندومتریوز و فیبروم رنج می‌برند.
درمان فیبروم رحم با عسل
عسل، که به طور عمده از قندها تشکیل شده است، می‌تواند به تعادل هورمون‌های زنانه کمک کند، اگرچه مصرف بیش از حد آن ممکن است به افزایش سطح انسولین و در نتیجه استروژن منجر شود، که می‌تواند بر رشد فیبروم‌ها تأثیر بگذارد. با این حال، خواص آنتی‌اکسیدانی عسل می‌تواند در درمان و جلوگیری از تکثیر میوم‌ها مفید باشد. قبل از مصرف عسل در دوره ابتلا به فیبروم‌های رحمی، حتماً با پزشک مشورت کنید.
درمان فیبروم رحم با رازیانه
رازیانه، که به عنوان یک درمان سنتی برای فیبروم‌های رحمی شناخته می‌شود، می‌تواند به کاهش اندازه و کنترل رشد آنها کمک کند. پزشکان معمولاً ترجیح می‌دهند که از روش‌های نگهدارنده استفاده کنند و از جراحی‌های تهاجمی پرهیز نمایند، بنابراین مصرف عرق رازیانه و عرق بومادران به صورت روزانه می‌تواند در این زمینه مؤثر باشد.
۲. کاهش وزن
در زمینه کاهش وزن، تحقیقات نشان داده‌اند که چاقی و اضافه وزن می‌توانند خطر ابتلا به فیبروم‌های رحمی را افزایش دهند، زیرا سلول‌های چربی می‌توانند مقادیر زیادی استروژن تولید کنند. کاهش وزن می‌تواند به پیشگیری یا کوچک‌کردن فیبروم‌ها کمک کند.
برای جلوگیری از فیبروم‌های رحمی، باید از مصرف بیش از حد گوشت قرمز و الکل خودداری کرد و همچنین از خوردن مواد غذایی زیر پرهیز نمود:
- کربوهیدرات‌های تصفیه‌شده
- مواد غذایی شیرین
- برنج سفید، ماکارونی و آرد
- نوشابه‌ها و نوشیدنی‌های شیرین دیگر
- شربت‌ها
- محصولات پخته شده مانند کیک، کلوچه و دونات
- چیپس سیب‌زمینی
مصرف شیر و لبنیات، که سرشار از کلسیم، منیزیم و فسفر هستند، می‌تواند به کوچک‌کردن یا کاهش تعداد فیبروم‌ها کمک کند، زیرا این مواد مغذی می‌توانند از رشد فیبروم‌ها جلوگیری کنند.
۳. مصرف ویتامین‌ها و مکمل‌های غذایی:
مطالعات نشان داده‌اند که ویتامین‌های خاصی ممکن است در کاهش اندازه و توقف رشد فیبروم‌های رحمی مؤثر باشند. کمبودهای ویتامینی، به‌ویژه در ویتامین D و A، می‌توانند با افزایش احتمال بروز فیبروم‌ها مرتبط باشند. این توده‌های غیرسرطانی ممکن است علائمی چون نفخ و گرفتگی‌های شدید در دوران قاعدگی را تشدید کنند. برای مقابله با این علائم، مصرف مواد مغذی زیر توصیه می‌شود:
- ویتامین B1
- ویتامین B6
- ویتامین E
- منیزیم
- اسیدهای چرب امگا 3
این ویتامین‌ها و مواد معدنی را می‌توان از طریق مصرف مواد غذایی متنوع و یا مکمل‌های غذایی به دست آورد. در صورت تمایل به استفاده از مکمل‌ها، مشورت با پزشک قبل از شروع مصرف ضروری است.
انواع فیبروم رحمی کدام است؟
انواع فیبروم‌های رحمی فیبروم‌های رحمی بر اساس موقعیت ظهورشان در رحم یا اطراف آن به چند دسته تقسیم می‌شوند:
- فیبروم‌های داخل دیواره رحم: این دسته از فیبروم‌ها که در بافت عضلانی داخلی رحم رشد می‌کنند، شایع‌ترین نوع فیبروم‌ها هستند و می‌توانند باعث تغییر شکل و اندازه رحم شوند.
- فیبروم‌های ساب سروزال: این فیبروم‌ها در بیرونی‌ترین لایه رحم تشکیل می‌شوند و می‌توانند به اندازه‌ای بزرگ شوند که تغییرات قابل ملاحظه‌ای در شکل رحم ایجاد کنند.
- فیبروم‌های ساقه‌دار: گاهی اوقات فیبروم‌های ساب‌سروزال دارای ساقه‌ای می‌شوند که آنها را به دیواره رحم متصل می‌کند، این ساقه‌ها می‌توانند به تومور اصلی استحکام ببخشند.
- فیبروم‌های زیرمخاطی: این نوع فیبروم‌ها در لایه میانی عضلانی رحم به وجود می‌آیند. این نوع فیبروم‌های چندان رایج نیستند.
خطرات فیبروم رحم و عوارض فیبروم رحم چیست؟
فیبروم‌های رحمی می‌توانند مشکلات و عوارض متعددی ایجاد کنند که از آن جمله می‌توان به خونریزی‌های فراوان اشاره کرد. در صورتی که این خونریزی‌ها با دارو یا اقدامات جراحی ساده قابل کنترل نباشند، ممکن است نیاز به برداشتن رحم باشد که این امر می‌تواند به نازایی دائمی منجر شود.
علاوه بر این، فیبروم‌ها می‌توانند باعث درد و احساس کشیدگی در ناحیه لگن شوند، زیرا این توده‌های عضلانی می‌توانند فشار زیادی به این ناحیه وارد کنند. در موارد نادر، فیبروم‌های بزرگ می‌توانند به مثانه و کانال حالب فشار آورده و منجر به آسیب‌های کلیوی شوند. همچنین، ممکن است عوارضی نظیر ناباروری و سقط‌های مکرر را به دنبال داشته باشند.
برداشتن فیبروم رحم چه عوارضی دارد؟
عموماً فیبروم‌ها موجب عوارض شدید برای سلامتی فرد نمیشوند. با‌این‌حال، زنان امکان دارد خونریزی شدید داشته باشند که می‌تواند کم‌خونی زیاد یا کمبود گلبول‌های قرمز خون را به همراه داشته باشد.
چگونه می توان از فیبروم پیشگیری کرد؟
متأسفانه، هیچ روش قطعی برای پیشگیری از بروز فیبروم‌های رحمی وجود ندارد. این بیماری ممکن است به دلایل ژنتیکی رخ دهد و افرادی که سابقه خانوادگی ابتلا به فیبروم دارند، بیشتر در معرض خطر هستند. با این حال، انجام ورزش‌های شدید و پرهیز از سیگار کشیدن می‌تواند به کاهش سطح استروژن و در نتیجه کاهش احتمال ابتلا به فیبروم کمک کند.
درباره فیبروم رحمی بیشتر بدانید
در ادامه این مقاله، اطلاعات بیشتری در مورد فیبروم‌های رحمی ارائه شده است. به عنوان مثال، تأثیر قرص‌های ضد بارداری بر فیبروم‌ها، ارتباط بین فیبروم و نازایی، تأثیر فیبروم بر سلامت جنین در دوران بارداری و نشانه‌های فیبروم به عنوان علت خونریزی‌های شدید قاعدگی مورد بررسی قرار گرفته‌اند.
فیبروم رحم در بارداری چگونه است؟
در دوران بارداری، افزایش سطح هورمون‌های استروژن و پروژسترون می‌تواند به تسریع رشد فیبروم‌ها منجر شود. این مسئله می‌تواند به عنوان یکی از مشکلات بارداری مطرح باشد و درد زیر شکم ممکن است نشان‌دهنده وجود فیبروم در حال رشد باشد.
آیا فیبروم رحم باعث نازایی می شود؟
نازایی می‌تواند نتیجه عوامل متعددی باشد، که یکی از آنها وجود فیبروم‌های رحمی است. حدود ۵ تا ۱۰ درصد از زنان نابارور دارای فیبروم هستند. اندازه و موقعیت فیبروم‌ها می‌تواند تأثیر آنها بر باروری را تعیین کند. داشتن فیبروم لزوماً به معنای ناباروری نیست، و بسیاری از زنان با وجود فیبروم‌ها بارداری طبیعی را تجربه می‌کنند. فیبروم‌ها می‌توانند به شیوه‌های زیر بر باروری تأثیر بگذارند:
- تغییر شکل دهانه رحم و کاهش تعداد اسپرم‌های وارد شده به رحم.
- اختلال در حرکت اسپرم یا جنین به دلیل تغییر شکل رحم.
- مسدود شدن لوله‌های فالوپ توسط فیبروم‌ها.
- تأثیر بر اندازه پوشش حفره رحم.
آیا وجود فیبروم‌های رحمی می‌تواند منجر به سقط جنین شود؟
مطالعات نشان می‌دهند که بین ۱۵ تا ۲۰ درصد از سقط‌های جنین به‌طور ناگهانی رخ می‌دهند. این پدیده، که به‌عنوان از دست دادن جنین قبل از زمان زایمان تعریف می‌شود، معمولاً در طی ۱۳ هفته اول دوران بارداری رخ می‌دهد. فیبروم‌های رحمی ممکن است با ایجاد اختلال در جریان خون رحم، بر توانایی جنین برای ماندگاری و رشد در دیواره رحم تأثیر بگذارند، که این امر می‌تواند به سقط جنین منتهی شود.
آیا فیبروم‌های رحمی موجب زایمان زودرس می‌شوند؟
زایمان زودرس به وضع حملی اطلاق می‌شود که حداقل سه هفته پیش از تاریخ مورد انتظار برای تولد نوزاد رخ دهد. به‌بیان دیگر، زایمانی که قبل از هفته ۳۷ بارداری رخ دهد، زودرس تلقی می‌شود. نوزادانی که پیش از موعد مقرر به دنیا می‌آیند، اغلب با چالش‌های پزشکی متعددی روبرو هستند. خطر وقوع زایمان زودرس در زنانی که دارای فیبروم‌های رحمی هستند، به‌طور محسوسی بیشتر از زنانی است که فیبروم ندارند، و این خطر با افزایش تعداد و اندازه فیبروم‌ها بالاتر میرود.
آیا مصرف قرص‌های ضد بارداری می‌تواند به تشکیل فیبروم‌های رحمی منجر شود؟
داروهای ضد بارداری که حاوی هورمون‌های استروژن و پروژسترون هستند، برای جلوگیری از بارداری طراحی شده‌اند. برخی از انواع خاص این داروها ممکن است به افزایش اندازه فیبروم‌های رحمی کمک کنند، اما مصرف آنها در دوزهای کمتر معمولاً باعث چنین اثری نمی‌شود. در حقیقت، مصرف داروهای ضد بارداری می‌تواند تأثیرات متفاوتی بر فیبروم‌ها داشته باشد:
● داروهای ضد بارداری می‌توانند به کاهش شدت جریان قاعدگی کمک کنند، در حالی که فیبروم‌ها ممکن است باعث افزایش آن شوند.
● یکی از عوارض رایج فیبروم‌ها، گرفتگی‌های عضلانی است. داروهای ضد بارداری می‌توانند به کاهش سطح پروستاگلادین‌ها کمک کنند، که این مواد شیمیایی باعث انقباض رحم می‌شوند و در نتیجه، کاهش انقباضات به کم شدن گرفتگی‌ها منجر می‌شود.
● در حالی که داروهای ضد بارداری می‌توانند به افزایش اندازه فیبروم‌ها منجر شوند، آنها همچنین می‌توانند شدت خونریزی‌های قاعدگی را کاهش دهند. بنابراین، توصیه نمی‌شود که زنان مبتلا به فیبروم‌های رحمی از دوزهای بالای داروهای ضد بارداری استفاده کنند.
● مصرف داروهای کنترل بارداری در دوزهای پایین نه تنها از تشکیل فیبروم‌های جدید جلوگیری می‌کند، بلکه می‌تواند در کاهش علائم موجود نیز مؤثر باشد.
چه مواد غذایی می‌توانند به از بین بردن فیبروم‌های رحمی کمک کنند؟
مواد غذایی غنی از فیبر و فرآوری‌نشده، مانند غلات کامل و سبزیجات، به‌عنوان بهترین گزینه‌ها برای مقابله با فیبروم‌های رحمی شناخته می‌شوند. مصرف مواد غذایی با رنگ‌های روشن، مانند انواع میوه‌ها و سبزیجات، می‌تواند به کاهش التهاب کمک کرده و خطر ابتلا به فیبروم‌ها را کاهش دهد. برخی از بهترین مواد غذایی برای مبارزه با فیبروم‌ها عبارتند از:
● سبزیجات خام و پخته
● میوه‌های خشک‌شده
● غلات کامل
● برنج قهوه‌ای
● حبوبات مانند عدس و لوبیا
● نان‌های سبوس‌دار و پاستاها
● کینوا
● گیاهان تازه و خشک‌شده
آیا خونریزی فراوان در دوران قاعدگی می‌تواند نشان‌دهنده‌ی وجود فیبروم‌های رحمی باشد؟
تقریباً یک سوم زنان (۳۵ درصد) در دوران باروری خود با مشکل خونریزی‌های قاعدگی زیاد مواجه می‌شوند. عوامل متفاوتی می‌توانند در پدید آمدن این وضعیت دخیل باشند، که یکی از آنها می‌تواند حضور فیبروم‌های رحمی باشد.
آیا احساس درد در زمان قاعدگی می‌تواند از علائم فیبروم‌های رحمی باشد؟
دردی که با دوره‌های ماهانه همراه است را به اصطلاح دیسمنوره می‌نامند. بیشتر زنانی که دوره‌های ماهانه دارند، در حدود یک تا دو روز از هر ماه را با درد سپری می‌کنند. بیماری‌هایی مانند آندومیوز، اندومتریوز، بیماری‌های التهابی لگن و ناهنجاری‌های رحمی می‌توانند باعث بروز درد در دوران قاعدگی شوند. با این حال، فیبروم‌های رحمی از جمله شایع‌ترین دلایلی هستند که می‌توانند منجر به قاعدگی‌های دردناک و فراوان شوند.
آیا درد در زمان نزدیکی جنسی می‌تواند نشانه‌ای از فیبروم‌های رحمی باشد؟
درد در هنگام نزدیکی جنسی می‌تواند ناشی از عوامل مختلفی از جمله بیماری‌ها، عفونت‌ها، مشکلات جسمانی یا روانی باشد. فیبروم‌های بزرگ رحمی ممکن است فشاری ایجاد کنند که به اختلال در لذت جنسی منجر شود. اگر فیبروم‌ها در نزدیکی دهانه رحم قرار داشته باشند، ممکن است نه تنها از لذت جنسی بکاهند بلکه باعث درد شدید در طول و پس از نزدیکی شوند.
آیا تکرر ادرار می‌تواند نشانه‌ای از فیبروم‌های رحمی باشد؟
تکرر ادرار می‌تواند نشان‌دهنده‌ی مشکلات متعددی از جمله بیماری‌های کلیوی تا مصرف بیش از حد مایعات باشد. با توجه به اینکه رحم در کنار مثانه قرار دارد، فیبروم‌هایی که در سمت چپ و نزدیک به مثانه باشند، می‌توانند باعث فشار و نیاز به ادرار مکرر شوند. بنابراین، تکرر ادرار می‌تواند یکی از نشانه‌های وجود فیبروم‌های رحمی باشد.
آیا لکه‌بینی یا خونریزی واژینال می‌تواند نشانه‌ای از فیبروم‌های رحمی باشد؟
لکه‌بینی را می‌توان به عنوان خونریزی خفیف واژینال تعریف کرد که خارج از دوره‌های منظم قاعدگی رخ می‌دهد. معمولاً، لکه‌بینی شامل مقادیر کمی خون است که ممکن است پس از استفاده از سرویس بهداشتی یا در لباس زیر مشاهده شود. فیبروم‌های رحمی می‌توانند به دیواره‌ی رحم فشار وارد کنند که این امر می‌تواند باعث خونریزی بیشتر از حد معمول شود. همچنین، فیبروم‌ها ممکن است به رشد رگ‌های خونی کمک کنند که این امر می‌تواند به دوره‌های قاعدگی سنگین‌تر یا نامنظم و لکه‌بینی بین دوره‌ها منجر شود.
نتیجه‌گیری و راهنمای مراجعه به پزشک:
فیبروم‌های رحمی از جمله بیماری‌های شایعی هستند که بسیاری از زنان در طول عمر خود با آنها مواجه می‌شوند. در برخی موارد، فیبروم‌ها کوچک بوده و هیچ علامتی ایجاد نمی‌کنند. اما در موارد دیگر، فیبروم‌ها می‌توانند علائمی دشوار و چالش‌برانگیز ایجاد کنند. در صورت تجربه‌ی هرگونه ناراحتی یا درد، مراجعه به یک متخصص زنان توصیه می‌شود. فیبروم‌ها قابل درمان بوده و در اکثر موارد، می‌توان علائم آنها را کاهش داد یا از بین برد.
نشانه‌های فیبروم‌های رحمی چیست؟
در این بررسی، به بحث درباره‌ی نشانه‌های احتمالی فیبروم‌های رحمی در بانوان پرداخته‌ایم. یکی از نکات حائز اهمیت در ارتباط با فیبروم‌های رحمی این است که گاهی اوقات نشانه‌های آن به طور واضح ظاهر نمیشوند و در بسیاری از افراد مبتلا به فیبروم، هیچگونه علامتی مشاهده نمی‌شود. اغلب اوقات، افرادی که دارای فیبروم‌های رحمی هستند، تا زمانی که فیبروم به اندازه‌ی قابل توجهی رشد کند یا به دلایل دیگری مانند انجام سونوگرافی، از وجود آنها آگاه نمیشوند.
اگر فیبروم‌ها نشانه‌هایی ایجاد کنند، چه علائمی ممکن است داشته باشند؟ این نشانه‌ها می‌توانند متنوع بوده و به دسته‌هایی مانند خونریزی، درد و مسائل مربوط به باروری تقسیم شوند. به عنوان مثال، شخص ممکن است خونریزی‌های بیشتری در زمان قاعدگی داشته باشد و حتی ممکن است بیش از یک بار در ماه دچار پریود شود. یا اینکه در زمان قاعدگی، درد بیشتری را تجربه کند. علاوه بر این، افرادی که دارای فیبروم‌های رحمی بزرگ هستند، ممکن است دردهای کمری و شکمی را نیز تجربه کنند و یا در مواردی با مشکلاتی مانند سقط جنین روبرو شوند. با این حال، شایع‌ترین و رایج‌ترین نشانه‌های فیبروم‌های رحمی، خونریزی‌های قاعدگی است.
آیا فیبروم‌های رحمی تنها در زنان متأهل بروز می‌کنند؟
فیبروم‌های رحمی می‌توانند در هر فردی که دوره‌های قاعدگی را تجربه کرده‌اند، شکل بگیرند. اگرچه احتمال بروز این بیماری در زنان باردار بیشتر است، اما این بیماری می‌تواند در هر سنی پس از بلوغ رخ دهد. با اینکه با افزایش سن و نزدیک شدن به دوران یائسگی، احتمال بروز فیبروم‌های رحمی کاهش می‌یابد، اما این بیماری می‌تواند در دختران مجرد نیز به وجود آید.
آیا فیبروم‌های رحمی می‌توانند باعث ریزش مو شوند؟
رابطه‌ای میان خونریزی‌های قاعدگی شدید و ریزش مو شناسایی شده است. وقتی فردی ماهانه دوره‌های قاعدگی سنگینی را تجربه می‌کند، احتمال بروز کم‌خونی در او وجود دارد. این نوع کم‌خونی به تدریج و با گذر زمان پدید می‌آید، بنابراین ممکن است علائم معمولی مانند خستگی و افزایش ضربان قلب به سادگی قابل تشخیص نباشند، اما ریزش مو می‌تواند یکی از نشانه‌های آن باشد. کم‌خونی می‌تواند بر فرایندهای کم اهمیت‌تر بدن مانند چرخه رشد مو تأثیر بگذارد. به این ترتیب، خونریزی‌های شدید می‌توانند منجر به کم‌خونی مزمن شده و در نهایت باعث ریزش مو شوند. از آنجا که فیبروم‌های رحمی می‌توانند دوره‌های قاعدگی را تشدید کرده و به کم‌خونی منجر شوند، بنابراین ممکن است باعث ریزش مو نیز بشوند. Report this wiki page